Manchester United jest wyjątkowy dzięki wielu nazwiskom, ale gdyby nie dwójka mężczyzn dzisiaj nie podziwialibyśmy tak wspaniałego obiektu jakim jest Old Trafford.
Być może wiele osób nigdy nie słyszało o dwójce panów - Leitch i Davies, ale gdyby nie oni, dziś Manchester United nie mógłby się pochwalić tym, że posiada największy klubowy stadion w Anglii.
Historię zaczął John Henry Davies, kiedy to związał się on z klubem w 1902 roku. Diabły grały wtedy w drugiej lidze i na co dzień występowali na stadionie Bank Street w Claytonie. Klub stał na skraju bankructwa.
Dla większości ludzie ciekawostką będzie informacja że drużyna z Old Trafford na początku nosiła inną nazwę, a mianowicie Newton Heath.
Po tym jak Davies zmienił nazwę klubu na Manchester United i barwy na czerwono-białe skoncentrował swą uwagę na stadionie. W 1906 roku Bank Street było nie licznym obiektem, który mógł pomieścić ponad 50 tyś. kibiców.
Dzięki pieniądzom włożonym w klub, drużyna z Manchesteru już w 1908 roku wygrała Football League. Liczba mieszkańców w Manchesterze wzrosła do 2 milionów, popularność piłki nożnej zaczęła szybko rosnąć, a Davies planował wybudować zupełnie nowy stadion, który miał pomieścić około 100 tyś widzów, alby zapewnić klubowi ciągłe rozwijanie się.
Szczegóły dotyczące nowego stadionu zostały ujawnione w marcu 1909 roku, kiedy to Manchester walczył o pierwszy triumf w Pucharze Anglii. Wykupienie ziemi i postawienie stadionu kosztowało klub 60 tyś. funtów.
Nowy stadion posiadał 12 tyś. miejsc przykrytych oraz 70 tyś. miejsc pod gołym niebem. Leitch wybudował łaźnie, siłownie, pralnię, pokoje, na stadionie można było pograć w bilard lub skorzystać z masażu. Bogatsi kibice nie musieli już chodzić pół mili by coś przekąsić lub się napić, gdyż wszystko było pod ręką.
Pierwszy mecz na nowym stadionie rozegrano 19 lutego 1910 roku przeciwko Liverpoolowi. Mimo że Diabły posiadały tak wspaniałych piłkarzy jak Billy Meredith i Charlie Roberts to przegrał 4:3. Drużyna dzięki nowemu obiektowi złapała wysoką formę i już w 1911 roku sięgnęła po mistrzowski tytuł.
Pierwsze międzynarodowe spotkanie miało miejsce w 1926 roku, kiedy to Anglia podejmowała Szkocję.
49.000 kibiców na własne oczy widziało wygraną Szkotów 1:0.
W ciągu roku zostały ustanowione dwa rekordy frekwencji - 70.504 to najlepszy przedwojenny wynik. Właśnie tylu widzów obejrzało spotkanie z Aston Villą w dniu 27 grudnia 1920 roku. Natomiast najniższa frekwencja to ... 13 widzów. Właśnie tyle osób obejrzało w 1921 roku mecz pomiędzy Leicester City a Stockport Country.
Kilka lat później wprowadzono kilka nowości, takich jak przedłużenie dachu. Stadion buł obiektem zazdrości wielu rywali.
LATA WOJENNE:
Jednak nie zabrakło dni, kiedy nad Old Trafford zgromadziły się ciemne chmury. "Teatr Marzeń" znajdował się blisko Trafford Park, tak więc istniało zagrożenie, że zostanie on zbombardowany przez Luftwaffe.
Pierwszy nalot miał miejsce 22 grudnia 1940 roku. Drugi odbył się 11 marca 1941 roku, wówczas na stadion zostały zrzucone dwie bomby, które zniszczyły trybuny oraz murawę boiska. W skutek zniszczeń Red Devils rozgrywali spotkania na Maine Road.
W listopadzie 1944 roku Komisja Zniszczeń Wojennych ogłosiła, że Old Trafford nie zostało całkiem zniszczone. Poseł Ellis Smith, który był zagorzałym fanem MU zaangażował się w starania o uzyskaniu dotacji na odbudowę stadionu. Kiedy wojna się skończyła Komisja przyznała klubowi 5 tyś funtów na pozbieranie gruzów i niecałe 18 tyś na odbudowę trybun.
LATA PO II WOJNIE ŚWIATOWEJ:
W 1945 roku stanowisko menadżera MU przejął młody człowiek Matt Busby, który miał szeroką wizję na temat drużyny. W 1948 roku Czerwone Diabły zdobyły Puchar Anglii w pięknym stylu. Jednak wciąż rozgrywali mecze na stadionie rywala zza miedzy. W końcu złożyli oni wypowiedzenie. Fani złożyli petycje do Ministerstwa w sprawie szybkiego odremontowania stadionu.
Pracę zostały ukończone wiosną następnego roku i 24 sierpnia MU rozegrał pierwsze spotkanie na odrestaurowanym stadionie. Manchester ograł wtedy Bolton 3:0.
Old Trafford z każdym rokiem rozwijało się w szybkim tempie, dochodziło do takiej sytuacji, iż kibice skarżyli się, że więcej wydaje się na stadion niż na zawodników, jednak Matt Busby nic sobie z tego nie robił. Mając takich graczy w składzie jak George Best, Bobby Charlton czy Denis Law sukcesy były kwestią czasu.
Pod koniec 1967 roku klub zabrał się za całkiem nowe przedsięwzięcie. Po dokładnych rozważaniach, dyrektorzy postanowili przeznaczyć okrągła sumę tysiąca funtów na drewnianą chatkę, w której sprzedawano pamiątki związane z Manchesterem United.
W 1970 na Old Trafford zostało rozegrane spotkanie finału Pucharu Anglii, w którym to Chelsea Londyn zmierzyła się z Leeds United.
Choć stadion rozwijał się przez lata, epoka Matta Busby'ego kończyła się. Zespół przeżywał kryzys, lecz inaczej było ze stadionem gdyż w 1971 roku zostało dodanych 5 tyś. miejsc.
W sezonie 1976/77 MU powrócił do europejskich pucharów. To oznaczało tylko jedno, a mianowicie, na stadionie musiało pojawić się nowe oświetlenie i tak się też stało.
W 1986 roku na Old Trafford po raz pierwszy został zorganizowany mecz rugby, w którym to Wielka Brytania zmierzyła się z Australią. W tym roku menadżerem Manchesteru został Alex Ferguson, odnoszący wcześniej liczne sukcesy w Aberdeen.
W grudniu 2001 roku, posiedzenie komitetu wykonawczego UEFA w Nyonie ustaliło, że gospodarzem finału Ligi Mistrzów w 2003 roku będzie " Teatr Marzeń ".
W kolejnych latach Old Trafford było często wykorzystywane przez Football Association. W latach 2002/2007 z powodu remontu na Wembley, w "Teatrze Marzeń" reprezentacja Anglii rozegrała 12 spotkań, w większości ich stadion był zapełniony po ostatnie miejsce.
Pierwsza dekada XXI wieku zakończyła się sukcesami MU, który regularnie odnosił sukcesy czy to w Premier League, czy w innych rozgrywkach. Podobnie było z Old Trafford, który nadal uważany jest za najpiękniejszy klubowy stadion w Wielkiej Brytanii.
